Een afgelegen café met de gangbare bartypes. Overspelige mannen, serveersters die actrice willen worden en jongens met een grote mond maar zonder ruggegraat. Wat gebeurt er als er opeens een hele familie monsters op komt dagen die zin heeeft in een feestmaal...? Dit klassieke concept voor een horrorfilm krijgt in Feast niet de uitwerking waar je op hoopt. De monsters komen slecht in beeld en tijdens de slachtpartijen is er zoveel camarabeweging dat het nooit helemaal duidelijk wordt welk lot onze bartypes te wachten staat. Het lijkt of de filmmaker geen duidelijk genre voor ogen had. Soms is het grappig, soms een beetje eng en dan is het weer een heldenfilm. Feast komt hierdoor niet van de grond en blijft steken als een horrorfilm zonder gruwelen en spanning.

Droomt niet iedereen wel eens over het hebben van superkrachten of op een andere manier bijzonder zijn? Ik vermoed dat regisseur Hal Rapaport zelf fantaseert over door de lucht vliegen en onschuldige burgers redden van vileine types. In ieder geval speelt hij de superheld uit Special, Les Franken, met overtuiging. Les Franken doet mee aan een medisch experiment tegen depressiviteit. Maar bij hem hebben de medicijnen een onverwacht effect: hij ontwikkelt superkrachten en kan ineens vliegen, door muren lopen en overvallen voorkomen. Alleen moet hij nu nog de wereld overtuigen dat hij bijzonder is.
Special is een bijzonder grappige film. Les is erg creatief in het invulling geven aan zijn superheldendom. Zijn vasthoudendheid is zowel aandoenlijk als bewonderenswaardig. Dit levert hilarische scènes op. Maar veel verder dan grappig & sympathiek komt de film niet. Op een gegeven moment snap je het concept wel en wil je meer verhaal om je aandacht erbij te houden. Maar het publiek heeft zich desalniettemin vermaakt!

In The 4th Dimension draait alles om tijd. Een autistische klokkenmaker wil de tijd repareren zodat hij zijn moeder nog een keer kan zien. Met sfeervolle zwartwitbeelden nemen de filmmakers Tom Mattera & David Mazzoni hun tijd het verhaal te vertellen. Het huis en de omgeving van de klokkenmaker worden poëtisch weergegeven en dienen als verbeelding van de innerlijke leefwereld van de hoofdpersoon. De makers spelen met filmische middelen als contrast, focus en vervaging. Teksten zijn spaars, maar daardoor des te betekenisvoller. Maar het zijn de beelden die het verhaal vertellen.
Naar mijn idee slaan de filmmakers de plank mis. De hoofdpersoon ziet er te goed uit om een geloofwaardige autist te zijn. De film had wel wat rauwer en lelijker mogen zijn. Ook miste ik dynamiek, het was een kabbelend beekje in al z’n schoonheid, zonder stroomversnellingen of obstakels. De poëzie van de film verschafte geen nieuwe kijk op of inzichten in de werking van tijd. Kortom, mooie plaatjes, weinig inhoud.

The Fountain is een visueel spektakel over de vergankelijkheid van het leven. Na Pi en Reqiuem for a Dream stort Darren Aronofsky in een volgend avontuur over de zin van het bestaan. The Fountain bestaat uit drie tijden, drie verhalen en drie gevechten voor het leven. Een queeste van een conquistador naar de boom des levens in het oude Spanje, de zoektocht van een arts naar een medicijn voor zijn zieke vrouw in het hedendaagse Amerika en een astronaut die niet wil sterven in de verre toekomst. De verhaallijnen grijpen prachtig in elkaar; beelden, teksten en muziek vloeien organisch in elkaar over. De special effects zijn oogverblindend en de gecreëerde werelden spreken tot de verbeelding.
Ik heb ietwat moeite met de tai-chi-ende astronaut. Door hem het uiterlijk te geven van een zen-boeddhist en op te laten treden als de vader van het leven, krijgt dit epos een zweverig karakter. Als een film over zulke levensvragen gaat heb ik liever een film die vragen stelt en mogelijkheden aanbiedt, maar mij daarbij zelf laat nadenken. Het stoort me dat de film uiteindelijk een eenduidige boodschap heeft. Maar hoe je het ook wendt of keert, deze boodschap zit fantastisch in elkaar! Bovendien kan je op de filmsite originele footage downloaden en je eigen versie van de film in elkaar zetten: http://www.thefountainremixed.com/en/

Een echte tegenvaller! Ik ging voor de vrouw met de bijl, maar kreeg een pruillippende huilebalk. Na anderhalf uur huilen en seksen slaat de Mad Cowgirl eindelijk door, maar zelfs dat is niet spannend, eng of schokkend. Nee, dit was het niet.

Donderdag... het festival is begonnen. Als ik iets voor drieën de City binnenstap staan de rijen bij de kassa al bijna tot aan de tramhalte op het Leidseplein. Ik dacht dat al die mensen voor het interview met Terry Gilliam in de rij stonden. Maar ik had een ander plan, ik wilde het independent-mirakel dat slechts 6000 dollar had gekost zien, Firefly. Dus ik ging rustig in de foyer een kopje koffie drinken en wachten tot het interview begon zodat ik in een keer door kon lopen bij de kassa. Dat had ik mooi mis! Met een beetje geluk lukte het me toch om enigszins op tijd bij City 2 te zijn en naar binnen te kunnen. De zaal was erg leeg, waarschijnlijk stond iedereen nog in de rij. Jammer! Want Firefly is absoluut de moeite waard.
In Firefly ontrafelt zich het verhaal van een hectische halloweennacht. Niemand lijkt echt herinneringen aan de bewuste nacht te hebben, maar er heerst een zekere onrust. Sarah vermoedt dat ze aangerand is, Brandt twijfelt aan zijn relatie en Del heeft ineens genoeg van 'nep-UFO’s' en wil een film maken over echte UFO’s. In het begin is het even erinkomen. De eerste scènes ademen de sfeer uit van een groep vrienden die met z'n allen een film zijn gaan maken. Maar gaandeweg weet deze groep vrienden absoluut mijn aandacht te pakken. Een prachtige vondst is dat Del in de film hilarische ufofilmpjes maakt. Het staat symbool voor de idiotie van het plan om met zo weinig mogelijk middelen een speelfilm te maken waarmee je een zo groot mogelijk publiek wil bereiken. Maar het is ze gelukt. Het is een spannend mysterie met goeie vondsten, gelardeerd met grappige Do-It-Yourself UFO-filmpjes!