Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’. Deze keer: Een se-rie-moor-de-naars-film! Kon u niet iets originelers bedenken, meneer Wan?

De toets: Een seriemoordenaarsfilm, inderdaad, maar wat voor één! De eerste kneiter van het festival is binnen, en getuige de publiekswaardering tot nu toe (een gemiddeld cijfer van 8,48, gevolgd door ‘The Machinist’ met 8,15) ben ik niet de enige die daar zo over denkt. Technisch gesproken is de kwade genius uit deze film geen seriemoordenaar: hij zet zjin slachtoffers tegen elkaar op of zorgt er op een andere manier voor dat ze zelfmoord plegen. Maar dat is inderdaad alleen een technisch detail: wie zijn slachtoffers alleen een kans op overleven geeft als ze zich door een haag van duizenden scheermesjes naar de vrijheid weten te werken, houdt er nogal discutable normen en waarden op na.
De film opent met een ruimte waarin zich twee mannen bevinden, de nieuwste slachtoffers van onze vriend de maniak. Eén van hen krijgt de opdracht de ander binnen een bepaalde tijd te vermoorden, zoniet, dan zal de moordenaar diens vrouw en kind ombrengen. Dat vermoorden van de celgenoot wordt nog knap lastig, want de twee mannen zijn elk buiten elkaars bereik vastgeketend. Maar de moordenaar is geen onmens, en voorziet de heren van een zaag. Die is alleen niet bedoeld om de ketenen mee door te zagen...
Australier James Wan weet in zijn tweede film zijn publiek handig te manipuleren door middel van flasbacks, omdraaiing van rollen en enkele valse aanwijzingen. En niemand, maar dan ook niemand is voorbereid op de twist aan het einde, die als een mokerslag aankomt. ‘Saw’ is qua vorm en inhoud een eerbetoon aan de giallo-films van Dario Argento, met als opvallendste verwijzing de enge-pop-op-een-fietsje, die volgens de festivalcatalogus uit ‘Profondo Rosso’ komt, maar volgens mij uit ‘The Cat o’ Nine Tails’ geleend is. Of heeft u, beste lezer, een idee?