Mamoru Ashii
10-06-2005 18:00 Filmmuseum Cinerama 1
Om verschillende redenen is de originele ‘Ghost in the Shell’
naast ‘Akira’ zo’n beetje dé mangaklassieker aller
tijden. Niet alleen is de film thematisch interessant, het ziet er allemaal
ook nog eens veel beter uit dan wat we gewend zijn van manga (sorry voor de
fans…). Niet alleen zijn de achtergronden verbluffend - dat zien we
wel vaker - maar design en uitvoering van de personages zijn bovendien
spectaculair, met gave geanimeerde schaduwen en het ontbreken van irritante
grote ogen (sorry voor de fans…).
‘Ghost in the Shell 2: Innocence’ gaat verder op dezelfde voet en heeft als troef in elk geval dat de film er wederom fantastisch uitziet en, net als het voorgaande deel, wonderlijk intuïtief in elkaar lijkt te zijn gezet. We bevinden ons nu in 2032. Een nieuw fenomeen doet zich voor bij een bepaald type huishoudrobots. Ze vermoorden eerst hun ‘baas’ om vervolgens de hand aan zichzelf te leggen. De cyborgagent Batou en zijn partner vinden uit dat het eigenlijk clandestiene seksrobots betreft, wat hun vreemde gedrag overigens niet meteen verklaart. Suïcide schijnt onder cybernetische wezens erg schaars te zijn en dit geeft aanleiding tot filosofische dialogen over de aard van ‘leven’ en het verschil tussen een automaat en een mens. Op veel plekken worden deze dialogen een soort hypnotische soundtrack voor het spektakel van lichteffecten en camerabewegingen dat zich voor je ogen ontspint en het geheel schommelt je haast in slaap. Dat een film slaapverwekkend is, geldt over het algemeen niet als aanbeveling, maar in dit specifieke geval leidt het tot het aparte effect dat je in een schemerwereld terechtkomt tussen waken en slapen, en komen de droomachtige beelden ongefilterd je brein binnen.
Zoals gezegd ziet het er weer adembenemend uit, hoewel duidelijk beknibbeld is op de daadwerkelijke (lijn)animatie (veel “pratende monden”). De algehele overbelichting kennen we van NASA opnames en van Kubrick’s ‘2001’. ‘Ghost in the Shell 2’ baadt zo in een buitenaards schijnsel en presenteert een wereld met een heel andere logica en welhaast andere natuurwetten.
Nog te zien: zondag 12-6 16:00 in Cinerama 1
‘Ghost in the Shell 2: Innocence’ gaat verder op dezelfde voet en heeft als troef in elk geval dat de film er wederom fantastisch uitziet en, net als het voorgaande deel, wonderlijk intuïtief in elkaar lijkt te zijn gezet. We bevinden ons nu in 2032. Een nieuw fenomeen doet zich voor bij een bepaald type huishoudrobots. Ze vermoorden eerst hun ‘baas’ om vervolgens de hand aan zichzelf te leggen. De cyborgagent Batou en zijn partner vinden uit dat het eigenlijk clandestiene seksrobots betreft, wat hun vreemde gedrag overigens niet meteen verklaart. Suïcide schijnt onder cybernetische wezens erg schaars te zijn en dit geeft aanleiding tot filosofische dialogen over de aard van ‘leven’ en het verschil tussen een automaat en een mens. Op veel plekken worden deze dialogen een soort hypnotische soundtrack voor het spektakel van lichteffecten en camerabewegingen dat zich voor je ogen ontspint en het geheel schommelt je haast in slaap. Dat een film slaapverwekkend is, geldt over het algemeen niet als aanbeveling, maar in dit specifieke geval leidt het tot het aparte effect dat je in een schemerwereld terechtkomt tussen waken en slapen, en komen de droomachtige beelden ongefilterd je brein binnen.
Zoals gezegd ziet het er weer adembenemend uit, hoewel duidelijk beknibbeld is op de daadwerkelijke (lijn)animatie (veel “pratende monden”). De algehele overbelichting kennen we van NASA opnames en van Kubrick’s ‘2001’. ‘Ghost in the Shell 2’ baadt zo in een buitenaards schijnsel en presenteert een wereld met een heel andere logica en welhaast andere natuurwetten.
Nog te zien: zondag 12-6 16:00 in Cinerama 1