De verrassingsfilm, oftewel sneak preview. Altijd weer goed voor speculaties en gonzende geruchten. Zo fluistert men voorzichtig maar hoopvol dat de verrassingsfilm dit keer wel eens de langverwachte opvolger van George A. Romero's klassieke zombie-drieluik zou kunnen zijn: 'Land Of The Dead', van de hand van de meester zelf. Wordt de film tenslotte niet zeer binnenkort in roulatie gebracht? En liggen er niet overal op het festival al flyertjes van? Het zou natuurlijk dé sneak van het jaar zijn, hoe onwaarschijnlijk ook. Maar die geruchten, die geruchten worden steeds hardnekkiger...
Wordt vervolgd...

Het Zuid-Koreaanse 'Memories of Murder' (2003) van Joon-Ho Bong was vorig jaar één van de verrassingen van het filmfestival te Rotterdam. De film kreeg al een kleine uitbreng in de bioscopen en kan eigenlijk nauwelijks horror genoemd worden. Dat de film desondanks op het AFFF draait, zal met een persoonlijke voorkeur van de programmeurs van het festival te maken hebben. En dat is begrijpelijk, omdat het een film is die je makkelijk in je hart sluit.

'Memories of Murder' is een op feiten gebaseerde film over de duistere periode tussen 1986 en 1991 waarin een seriemoordenaar het Zuid-Koreaanse platteland onveilig maakte. Steeds als het regent heeft de moordenaar het voorzien op Koreaanse schoonheden die hij op het land wurgt met panty's terwijl hij ze seksueel misbruikt. De film concentreert zich op het hopeloze onderzoek van een lokale rechercheur die naast een tekort aan materieel en personeel te kampen heeft met een tekort aan intelligentie. Als er versterking komt uit Seoul, in de vorm van een specialist op het gebied van seksuele moorden, geeft dit aanleiding tot animositeit tussen de lokale krachten en deze gladde nieuweling. Ondertussen wordt het ene dwaalspoor ingeruild voor het andere en deinst men er niet voor terug een aantal mannen te martelen omdat ze dan wel een boeventronie hebben of omdat ze geestelijk invalide zijn. Het wordt steeds duidelijker dat men eigenlijk geen enkele clou heeft. De kracht van de film zit hem in het lage tempo en de vele terloopse scènes, zoals die waarin de martelaars en de gemartelde gemoedelijk een kopje noedelsoep nuttigen terwijl ze naar oude Koreaanse copshows zitten te kijken. De mannen raken verder verwijderd van een oplossing van de zaak en in het hart van de film groeit een steeds groter vraagteken.

Niet voor niets scoort de film hoog onder cinefielen, want de film zit vol verwijzingen naar uiteenlopende politiefilms. Met name Orson Welles' 'Touch of Evil' heeft thematisch veel overeenkomsten met ‘Memories of Murder’. De Clint Eastwood-klassieker 'Play Misty for Me' lijkt ook een grote invloed te hebben gehad op de regisseur. Zoals gezegd heeft de film weinig van doen met horror of fantasy pur sang. Toch is het zeker een aanrader en is het wellicht die ene film op het festival waar u uw teergevoelige vriend of vriendin mee naartoe kan nemen.

'Memories of Murder' draait nog op woensdag 15-6 om 17:45 in Cinerama 3.

Jacinto Molina (1934), beter bekend als Paul Naschy, mag dit jaar een Lifetime Achievement Award in ontvangst nemen op het AFFF. Films van deze productieve acteur/regisseur overspoelden in de vroege jaren '70 het continent en je kunt gerust stellen dat het begrip 'Spaanse horror' heel wat minder belletjes zou doen rinkelen als Paul Naschy zijn ziel en zaligheid er niet in had gestopt. Naast acteren en regisseren draaide hij zijn hand niet om voor het schrijven van scripts, het produceren van zijn eigen films en bovendien deed Naschy, in de voetsporen van de oude Lon Chany, vaak zijn eigen grime. Dat in een dergelijk profiel ook de nodige ijdelheid past, mag niet verbazen. Neem bijvoorbeeld de film 'Blue Eyes of the Broken Doll' (1973) waarin Naschy, op zijn eigen scenario, geile bedscènes heeft met de gehele vrouwelijke cast. Naschy werd in de jaren '80 overbodig gemaakt door de oprukkende televisie en een afnemende interesse in traditionele horror. De Nederlandse videoreleases van zijn films op het Sunrise-label vallen trouwens nog steeds op door de prachtige vormgeving.

In het nieuwe 'Blood Red' (2004,) geregisseerd door naamgenoot Christian Molina, revancheert Jacinto Molina aka Paul Naschy zich op jaren van pijnlijke vergetelheid met een eigen scenario waarin hij zichzelf portretteert als de oude, verbitterde acteur Pablo Thevenet. Hij is verwikkeld in de bekende misère van de werkeloze diva. Waar andere acteurs de vernederingen van goedkope schnabbels zouden laten voor wat het is, accepteert Pablo Thevenet een baantje als sinistere figurant in een decadente seksclub. Hij tekent daarvoor een contract, opgesteld in een voor hem onbekende taal. Prompt zien we hem een rits acteurs en regisseurs afmaken met een assortiment aan Japanse messen. Het mag niet verbazen dat de baas van de nachtclub Lucifer zelf is en zo is de film vergeven van de clichés. Dat geeft niets, want waar het hier om gaat is het humoristische venijn maar ook een zekere psychedelische opbouw die doet denken aan oude Italiaanse slashers. Naschy's scenario behelst verder de wereld van de bizarre snuff-film en een vreemde liefhebberij van de hoofdpersoon waarbij een levende muis en een condoom betrokken zijn. De combinatie van klassieke horrorelementen met deze moderne grofheid pakt redelijk goed uit, hoewel een toefje meer gore geen kwaad had gedaan.

De ironische opzet van 'Blood Red' staat in schril contrast met de vermakelijke ernst van Naschy's vroege horrorfilms, die vaak zwaar leunden op de horrortraditie van Universal. Wie wil genieten van Naschy's oude wapenfeiten, kan op het festival terecht bij 'Werewolf's Shadow' uit 1971 (dinsdag 14-6 18:00 Cinerama 2) en bij 'Operation Terror' uit 1970 (woensdag 15-6 18:15 Cinerama 2). ‘Blood Red’ draait verder nog op dinsdag 14-6 om 22:00 in Cinerama 1. Voorafgaand aan de film draait de originele trailer van Naschy's 'The Curse of the Werewolf', zodat u in de juiste sfeer kunt komen.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’. Deze keer: Een se-rie-moor-de-naars-film! Kon u niet iets originelers bedenken, meneer Wan?

De toets: Een seriemoordenaarsfilm, inderdaad, maar wat voor één! De eerste kneiter van het festival is binnen, en getuige de publiekswaardering tot nu toe (een gemiddeld cijfer van 8,48, gevolgd door ‘The Machinist’ met 8,15) ben ik niet de enige die daar zo over denkt. Technisch gesproken is de kwade genius uit deze film geen seriemoordenaar: hij zet zjin slachtoffers tegen elkaar op of zorgt er op een andere manier voor dat ze zelfmoord plegen. Maar dat is inderdaad alleen een technisch detail: wie zijn slachtoffers alleen een kans op overleven geeft als ze zich door een haag van duizenden scheermesjes naar de vrijheid weten te werken, houdt er nogal discutable normen en waarden op na.
De film opent met een ruimte waarin zich twee mannen bevinden, de nieuwste slachtoffers van onze vriend de maniak. Eén van hen krijgt de opdracht de ander binnen een bepaalde tijd te vermoorden, zoniet, dan zal de moordenaar diens vrouw en kind ombrengen. Dat vermoorden van de celgenoot wordt nog knap lastig, want de twee mannen zijn elk buiten elkaars bereik vastgeketend. Maar de moordenaar is geen onmens, en voorziet de heren van een zaag. Die is alleen niet bedoeld om de ketenen mee door te zagen...
Australier James Wan weet in zijn tweede film zijn publiek handig te manipuleren door middel van flasbacks, omdraaiing van rollen en enkele valse aanwijzingen. En niemand, maar dan ook niemand is voorbereid op de twist aan het einde, die als een mokerslag aankomt. ‘Saw’ is qua vorm en inhoud een eerbetoon aan de giallo-films van Dario Argento, met als opvallendste verwijzing de enge-pop-op-een-fietsje, die volgens de festivalcatalogus uit ‘Profondo Rosso’ komt, maar volgens mij uit ‘The Cat o’ Nine Tails’ geleend is. Of heeft u, beste lezer, een idee?

Twee dagen voor de opening werd bekend dat de film ‘Nuit Noire’ van Olivier Smolders door de producent werd teruggetrokken om hem op het festival van Locarno zijn premiere te laten beleven. Dat is flauw, onsympathiek en zeer onloyaal. En onverstandig, want zo maak je geen festivalvrienden. Dus werde de de organisatie genoodzaakt een vervangende film te programmeren, ook Waals, en vaak in één adem genoemd met ‘Calvaire’, al verschillen de films als dag en nacht. Uw recensent zag de film al tijdens het International Film Festival Rotterdam, daartoe aangespoord door een zeer gewaardeerde collega. Sindsdien kijk ik een beetje uit met het advies van zeer gewaardeerde collega’s. Mijn advies: ruil uw kaartje voor ‘Nuit Noire’ in voor ‘Calvaire’. Hieronder de recensie zoals die oorspronkelijk op 1 februari van dit jaar op deze site verscheen.

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’. Wanneer de festivalcatalogus* spreekt van ‘elementen van een psychologische thriller en een vleugje horror, zijn dat doorgaans valse voorwendselen om de genreliefhebber de zaal in te lokken.

De toets: Hoewel de film intrigerend begint - klein meisje staat op uit doodskist en wordt verwelkomd door andere meisjes in haar nieuwe leefwereld, die bestaat uit een soort kostschool in een sprookjesachtig park, omringd door een grote muur - krijgen we algauw een stortvloed van metaforen voor de kiezen waar de kijker u tegen zegt. Want van symboliek zagen de Fransen, al dan niet import, flinke planken. Uiteraard staat de geheimzinnige school met haar rigide regels en mytische directrice symbool voor de ontwikkeling die een meisje doormaakt naar een jonge vrouw, waarbij afwijken van het pad de vreselijkste gevolgen heeft. Maar hebben wij hier te maken met de visie van de door mannen gedomineerde maatschappij op hoe opgroeiende vrouwen zich dienen te gedragen, of met de visie van de regisseuse zelf, of met de verbeelding van de permanente onzekerheid die de jonge meisjes op weg naar hun volwassenwording beleven? Het enige dat zeker is, is dat de immer fraai gefilmde Degas-meisjes in verschillende stadia van ontkleding worden onderworpen aan één-op-één-symboliek als [rode roos = ongesteldheid] en [balletdansje in vlinderpak = ontpoppen tot jonge vrouw]. Wanneer die jonge vrouwen dan eindelijk de wijde wereld in mogen, belanden zij in een fontein met zeker vijf jaar oudere adolescenten, waarbij het shot van de viriel spuitende waterstraal minutenlang gerekt wordt. Subtiel is anders. En dat ‘vleugje horror’? Dat was vrees ik inderdaad een tikje overdreven.

* de catalogus van Rotterdam, niet die van Amsterdam

'Innocence' is te zien op zondag 12-06 om 22:00 en op woensdag 15-06 om 20:00 in Filmmuseum Cinerama 2

Stelling: ‘een film is in beginsel slecht, tot het tegendeel bewezen is’. Deze keer: Het Russissche ‘Night Watch’ is door Quentin Tarantino uitgeroepen tot de nieuwe ‘Lord Of The Rings’. Eerst zien en dan geloven. Don’t believe the hypesky!

De toets: Het is nog een hele tour om met de trein vanuit Rotterdam Centraal in Amsterdam Centraal te geraken, althans binnen de tijd die daar officieel voor staat. Blijkbaar is de NS er nog steeds niet in geslaagd om alle rotzooi van het spoor te ruimen na het treinongeluk van afgelopen maandag, dus woensdagavond vanaf Schiphol met de boemel naar CS en met ruim een half uur vertraging en de hakken over de sloot in Cinerama, halverwege de openingsspeech van festivaldirecteur Jan Doense maar mooi op tijd voor de uitreiking van de Lifetime Achievement Award aan animatie-kneiter Ray Harryhausen. Na de uitreiking van de award en vóór de vertoning van de langverwachte Russische hype nam de gelauwerde veteraan de kuierlatten. Wat wil je, de hoogbejaarde Amerikaan heeft dan ook de Koude Oorlog in volle glorie meegemaakt.
‘Nightwatch’ vertelt het verhaal over de strijd tussen Goed en Kwaad, en doet dat op Russisch-theatrale wijze, gegoten in een jasje dat sterk leentjebuur speelt bij films als ‘The Matrix’ en ‘Blade’. Dat leverde in Rusland een blockbuster op, maar aan de andere kant van Europa kijkt men daar toch enigszins anders tegenaan. Wat ‘Nightwatch’ ons voor zich inneemt is de aanwezigheid van humor (hee broertjes Wachowski!) en enkele originele invallen, zoals de opgezette-uil-verandert-in-bevallige-assistente (hee Harry Potter!). Maar eigenlijk hebben we verder alles al vaker en beter gezien, van het Helms Deep-achtige openingsshot tot de spastische fotografie in de actiescenes, een truukje waartoe regisseurs die moeite hebben met gevechtschoreografie steeds vaker een toevlucht lijken te nemen. En als je voor de derde keer de motorkap van een met veel geweld startende auto van binnen ziet, dan treedt er vermoeidheid op bij de kijker. Er zijn weliswaar slechtere openingsfilms denkbaar, maar ook betere. En eigenlijk kwam ik natuurlijk voor de openingsspeech van Mr. Horror, die een betere promotor is voor zijn festival dan welke openingsfilm ook.

'Nightwatch' is nog te zien op zaterdag 11-6 om 15:30 in Filmmuseum Cinerama 1.