Voor de mockumentary Zero Day liet regisseur Ben Coccio zich, net als Gus Van Sant en Michael Moore, inspireren door de schietpartij op Columbine High. De in een bankkluis opgeborgen videobanden van Andre Kriegman en Calvin Gabriel vormen een macabere nalatenschap. De homevideo’s zijn aan de ene kant een instructie voor het beramen van een massamoord op school, anderzijds zijn het gezellige opnames van twee doodnormale pubers en boezemvrienden. Maar ondertussen gaat The Army of Two, zoals ze zichzelf noemen, volledig op in de voorbereidingen van de aanslag. En zo blijkt bijvoorbeeld een gezellig dagje uit schieten (!) met een neef een smoes alleen maar om te zien waar hij zijn wapens opbergt. Waarbij de jongens wel zo goed zijn om op tape te verzekeren dat hun neef helemaal niets van hun plannen weet. Ook maaien ze bij voorbaat het gras weg voor de voeten van psychologen: het gaat ze niet om aandacht, het komt niet door de muziek waar ze naar luisteren –het is helemaal hun eigen idee: high school is ‘gewoon’ vijand nummer 1.
De sensationele climax die de jongens zo zorgvuldig menen te hebben voorbereid en waar ze over hebben gefantaseerd verloopt in schril ontrast met de gruwelijke werkelijkheid (in beklemmend zwart-wit getoond met opnames door beveiligingscamera’s). Maar dan is er voor hen al geen weg meer terug. GO!

Nog te zien: wo 28-1 15:30 Pathé 3 / do 29-1 18:00 Cinerama 6 / za 31-1 10:30 Cinerama 4

De Chileense ‘Pulp Fiction’! Het debuut van de in Cuba opgeleide Andrès Waissbluth geeft een mogelijk antwoord op de vraag wat er gebeurd zou zijn als John Travolta (aka Vincent Vega) zijn lusten niet onder controle had gehad en met Uma Thurman (aka gangsterliefje Mia Wallace) in bed was gedoken. Net als ‘Pulp Fiction’ is deze Chileense kopie uit enkele delen opgebouwd, die elk vanuit een verschillend perspectief het verhaal vertellen; het hulpje van de maffiabaas, het liefje van die baas en de sullige jongere broer van het hulpje zijn de hoofdrolspelers in de drie delen. Een andere overeenkomst is dat de verhaallijnen elkaar kruisen en dat we soms dezelfde scènes vanuit een andere hoek zien. In tegenstelling tot het grote voorbeeld is ‘Los Debutantes’ bij lange na niet virtuoos te noemen. Op driekwart van de film zakt het tempo in en het einde is afgeraffeld. Een teleurstelling. Toch is de film in Chili een groot succes geworden. De fantastische filmposter, een zinnenprikkelende afbeelding van een meisje in een bikini van slagroom, zal aan dit succes hebben bijgedragen. Maar het moet gezegd worden: de cast van ‘Los Debutantes’ speelt de sterren van de hemel. De dialogen zijn grappig, het camerawerk komt geroutineerd over en de film heeft een stoere uitstraling, waardoor het de film een geloofwaardig beeld geeft van het straatleven van Santiago. Daarom toch een voorzichtige GO.

Nog te zien: wo 28-1 15:15 Lantaren 1 / za 31-1 15:30 Pathé 1

Na enkele dagen filmfestival durven we voorzichtig een trend te voorspellen: kinderen komen weer helemaal terug in de film. En dan niet van die verwende ‘Home Alone’-achtige ettertjes, maar sympathieke kinderen, zoals in ‘School Of Rock’, ‘Battle Royale II’, ‘Squint Your Eyes’ of zoals het jochie in deze Koreaanse film. Kinderen, kortom, zijn de bom! ‘Spring, Summer...’etc. wekt vooral nieuwsgierigheid vanwege regisseur Kim Ki-Duk, die bij de festivalganger enkele jaren terug een onuitwisbare indruk achterliet met zijn licht sadistische vishakendrama ‘The Isle’. Ook zijn nieuwste speelt zich af op een drijvend huisje, waarin dit keer een monnik woont, die een weeskind als leerling in huis heeft genomen. Een prima jongen, allen is het een beetje een dierenbeul. Als de oude monnik dit in de gaten krijgt, straft hij hem op passende wijze (leuk voor mensen die niét van kinderen in films houden!). Maar als ons joch de puberleeftijd bereikt heeft is het weer raak; dit keer is het seks wat hem het leven als aspirant-monnik er leuker, maar niet gemakkelijker op maakt. Zijn meester waarschuwt hem nog: ‘Begeerte heeft bezit tot gevolg, wat weer leidt tot afgunst en moord’. Zo volgen wij het vallen en opstaan van de leerling, in een prachtig opgebouwd verhaal. Verder zorgen het solide acteerwerk en de adembenemende beelden voor een van de beste filmervaringen die we tot nu toe op dit filmfestival hebben ondergaan. GO! dus.

Nog te zien: wo 28-1 15:15 Lantaren 1/ za 31-1 15:30 Pathé

Een Duits/Iraanse komedie?! Hoeveel onwaarschijnlijker wilt u het hebben? Amir Shahab Razavian straft al meteen bij de openingsscène deze vooroordelen genadeloos af. Om zeven uur ‘s ochtends laat een agent een groep voetgangers extra lang wachten voor het stoplicht opdat hij nog wat langer naar zijn stille liefde, een actrice, kan kijken. En zo relativeert de film aan de lopende band de kijk die de personages hebben op de wereld, op zichzelf en elkaar. Miscommunicatie, al dan niet met opzet, vormt hierbij de rode draad en er wordt volop gelogen (voor eigen en andermans bestwil), gemanipuleerd en verdraaid; alles om de wereld naar de eigen gewenste hand te zetten. Dat levert de nodige tragi-komische situaties op. Hierbij trekt een bont gezelschap mensen aan de camera voorbij, en wisselen de verhalen elkaar af als schijnbaar toevallige ontmoetingen op straat in de Iraanse hoofdstad. Van twee oude mannen die met ijzeren hand een ‘laboratorium’, dat urine onderzoekt op sporen van drugs, besturen (let u vooral op de onbestemde vlekken onder de pisbakken – yuk!!!) tot een motortaxichauffeur die een ritje gerust voortijdig onderbreekt als de verhalen van de passagier hem niet aanstaan. Een aangename verrassing: GO, GO!

Nog te zien: ma 26-1 18:00 Cinerama 3

‘Osama’ is de eerste film uit Afghanistan na de val van de Taliban over de terreur door deze bebaarde mannen, en verdient alleen al daarom alle steun en bijval. Het is wat ons betreft helaas ook meteen de enige reden om deze film te gaan zien. Wij hadden het namelijk direct voor zoete koek aangenomen als regisseur Barmak Siddiq Hollywood als standplaats had gehad: overesthetische mooifilmerij en een traan op het juiste (en verwachte) moment. Maar dit doet uiteraard allemaal helemaal niets af aan de erbarmelijke situatie van mensen (en met name vrouwen) ten tijde van het Talibanregime. En onderdrukking en onrecht jegens mensen -waar ook ter wereld- kan nooit genoeg onder de aandacht worden gebracht! Nu aan de heerschappij van de Taliban eindelijk een einde lijkt gekomen kunnen we alleen maar hopen dat ook de Afghaanse cinema weer de gelegenheid krijgt zich te gaan ontwikkelen. GO!

Nog te zien: ma 26-1 20:30 Cinerama 6 / wo 28-1 15:00 Schouwburg Grote Zaal / vr 30-1 17:30 Pathé 1

De context van de film ‘Navel’ is om een totaal andere reden van belang: regisseur Mohammad Shirvani heeft volgens eigen zeggen de eerste Iraanse undergroundfilm gemaakt. Voor Westerse ogen is er echter zonder tekst en uitleg niet direct veel ondergronds aan Navel te ontdekken.
Vier mannen en een vrouw delen een appartement in Teheran. Huisbaas en bewoner Mani filmt zichzelf en zijn vier huurders continu, waarbij de camera afwisselend ook door de anderen wordt opgepakt. De vijf delen lief en leed met elkaar en praten over hun drijfveren, emoties, religie en twijfels –zonder dat iemand een oordeel velt over een ander, maar tegelijkertijd ook zonder dat ze de ander echt durven toe te laten. Het zijn herkenbare, persoonlijke gesprekken en onderwerpen (Mully moest zelfs een traantje wegpinken…), en omdat de camera overal bovenop zit is de sfeer heel intiem - de camera is eigenlijk de zesde bewoner van het huis. En zoals dat vaker gaat wordt er vooral ‘s nachts veel gepraat en dus gefilmd, in nightvision-groen, met spaarzame uitstapjes in het daglicht.
Tot zover niet bepaald underground nee, zult u denken, maar volgens Shirvani zit ‘m dat nou net in al die gesprekken. “Films uit het midden-oosten spelen zich doorgaans buiten af: zowel letterlijk als figuurlijk. Beweegredenen van mensen worden niet uitgelegd, maar eerder getoond door hun daden. In ‘Navel’ daarentegen gaat het juist over de motivatie en psyche van de personages.” Een intieme, onderhuidse low budgetfilm waarin de rollen overtuigend worden vertolkt door met de regisseur bevriende acteurs. Nog een primeur in ‘Nave’l is trouwens dat voor het eerst een Iraanse vrouw zonder hoofddoek en chador is gefilmd (of liever: zichzelf filmt), maar ironisch genoeg knipt ze wel haar prachtige haren kort. GO!

Nog te zien: Za 31-1 15:30 Venster 4