Voor deze Aziatische topper zou het IFFR een paar nieuwe prijzen in moeten voeren: Beste Filmkoppel van het Jaar, Beste Huisman van het Jaar en Beste Natte Droomscène van het Jaar. In ‘Last Life In The Universe’ komt een overdreven verzorgde Japanner in de chaotische leefwereld terecht van een sexy Thaise met een kuisheidsprobleem. Hij besluit haar huis schoon te maken, maar langzamerhand wordt het bij de kijker duidelijk dat er in het leven van onze Japanse vriend ook nog heel wat op te ruimen valt. Aan ‘Last Life In The Universe’ werkten filmmakers mee die een reputatie hebben hoog te houden. Cameraman Chris Doyle (‘Fallen Angels’, ‘Happy Together’) en regisseur Pen-ek Ratanaruang (‘6ixtynin9’) lossen beloftes in, maar weten ook te verrassen, door het spannende verhaal op kalme, voortkabbelende wijze in beeld te brengen. Voor de liefhebbers van Aziatische cinema is het leuk om te vermelden dat filmheld Miike Takashi een coole bijrol heeft en dat u hoofdrolspeler Asano Tadanobu in twee andere titels op dit festival kunt tegenkomen: in openingsfilm ‘Zatoichi’ en in ‘Bright Future’. Concluderend: deze verrassende, spannende en droogkomische superfilm is een MUST GO!

Te zien: wo 28-1 15:00, Luxor / za 31-1 22:45, Cinerama 5

Een röntgenfoto van de menselijke ziel? Onze hoela! Pretentieuze, pseudo-intellectuele symboliek, verpakt in mooie plaatjes bij gebrek aan een goed verhaal, komt meer in de buurt. Een vrachtwagenchauffeur, een bruid, een jongetje en een ezel zijn aan het begin van de film betrokken bij hetzelfde verkeersongeluk - met fatale afloop of niet, dat wordt in het ‘midden’ gelaten. Wat volgt is een soort repeterende nachtmerrie van en met deze personages op wisselende locaties. De hints, zo subtiel als een olifant op coke, zie je al van mijlenver aankomen in de droge, stoffige Iraanse landschappen. Zo lift er bijvoorbeeld een soldaat mee, sjouwend met zijn eigen doodskist. De man wordt keurig voor de deur afgezet en terwijl de vrachtwagen weer verder rijdt hoor je zijn moeder vanuit het huis huilen. Goh, het zal toch niet?!? En inderdaad. Aan het eind van de film rijdt het gezelschap door een tunnel met aan het einde licht... En wat het acteerwerk betreft: alleen de rol van de bruid wordt overtuigend neergezet door actrice Roya Nonahali, de rest acteert genant onder de maat. DON’T!

Nog te zien: wo 28-1 13:15 Pathé 4

Regisseur Jang Sung-Woo heeft in zijn leven meer visdeospelletjes gespeeld dan goed is voor een mens. Dat is de conclusie die we moeten trekken na het zien van deze over-the-top tot speelfilm omgevormde videogame. En is dat een slecht ding? Nee, want ‘Resurrection Of The Little Match Girl’, gebaseerd op Hans Christiaan Andersens sprookje over het meisje met de zwavelstokjes, is een virtual reality-film die in zijn pretentieloosheid meer vermaak brengt dan de laatste twee delen van ‘The Matrix’ of het vergelijkbare ‘Avalon’. Een plot konden we zo 1-2-3 niet ontdekken, maar dat dondert niet, daarvoor heb je gewoonweg geen tijd in deze visuele achtbaan vol overdonderende effecten en adrenaline. Met name de enorme stoet van bizarre gamers met idiote namen die strijden om de gunsten van The Little Match Girl, zorgt voor de nodige, zeer welkome humor, die voornoemde andere films zo moesten ontberen. Ons oordeel: GO! GO! GO!

Nog te zien: wo 28-1 22:30 Venster 1

Wordt het koloniale verleden ooit echt een verleden? Op zich een interessante vraag, maar in deze film wordt het antwoord (dat luidt dus ‘nee’) door Zeka Laplaine niet bepaald origineel of overtuigend uitgewerkt. Een kersvers getrouwd Frans stelletje gaat op huwelijksreis naar een niet nader genoemd land in Afrika, waar hij als jongetje 25 jaar geleden is opgegroeid. Hij is uiteraard in de veronderstelling dat alles bij het oude is gebleven en raakt dan ook direct na aankomst op het vliegveld al danig van slag als hij vergeefs afdingt bij een taxi, en uren later veel meer geld (nachttarief!) aan een andere taxi betaalt. Onderweg naar de stad rijdt die taxi ook nog eens een kind aan en zowel de honeymooners als de chauffeur moeten vluchten voor een woedende menigte. Het gaat daarna van kwaad tot erger. Dan pas – hallohoo! - blijkt de kersverse echtgenoot tot grote schrik van de naïeve bruid een racist van hier tot ginder. ‘Je lijkt wel je vader’, verzucht ze. Mogen we een teiltje? DON’T!

Nog te zien: do 29-1 12:30 Cinerama 1 / vr 30-1 18:15 Cinerama 3 / za 31-1 15:15 Cinerama 5

Wow, Russen on speed! In hoog tempo wandelend door zomers St. Petersburg ontmoet Olya (blond, rondborstig, hooggehakt en in strakke outfit) de jonge man Alyosha die al flirtend met haar mee oploopt. Rennend en slenterend door het drukke centrum maken ze elkaar het hof; terwijl de camera hen volgt. Stil staan ze nooit. Ze ontmoeten Alyoshas vriend, Petya, die met ze mee loopt en op zijn beurt ook probeert om Olya te verleiden. Lopend langs het drukke verkeer, bouwplaatsen en toerische trekpleisters flirt het hitsige drietal verder. De camera wervelt met ze mee, en het gaat snel! Net zoals de avances, verleiding en jaloezie: het hele scala komt in een razend tempo langs. De twee mannen doen ieder hun uiterste best Olya voor zich te winnen, en zij laat het zich kennelijk welgevallen.
Enige minpuntje aan deze snelwandeling door St. Petersburg is de hysterische lach van Olya, maar verder is The Stroll een verfrissende aanrader. GO! GO!

Nog te zien: 27-1 18:00 Pathé 3 / do 29-1 23:00 Cinerama2 / vr 30-1 23:00 Cinerama 6

Verkeer is oorlog! Martin Bruch filmt vanuit zijn rolstoel/fiets zijn tochten door onder andere Wenen, Istanbul, New York, Londen en Parijs. Met ware doodsverachting rijdt hij over snelwegen (stoepen zijn niet toegestaan voor handbikes) tussen het immer voortrazende verkeer. Afsnijden, openzwaaiende portieren, oorverdovend harde muziek van autostereo’s: alle bekende ergernissen en gevaren komen voorbij. Het is een opluchting als Bruch even de stad verlaat en door de bergen rijdt. Nou ja, opluchting? Het afdalen van een berg, gefilmd vanuit de handbike, levert beelden op van een helse achtbaansrit die je ook veilig gezeten in een bioscoopstoel meevoelt in je maag. Daar komt bij dat het beeld bijna nergens scherp is (Sculder verliet halverwege misselijk de zaal), de vakantiefilmpjes van je tante minstens zo interessant zijn en de verrassing er na een half uur wel vanaf is. Het is een lange zit, maar toch.. het fascineert. Voor de liefhebber, een voorzichtige GO, met rolstoel.

Nog te zien: di 27-1 17:45 CI5 / wo 28-1 17:45 VE1 / vr 30-1 15:30 CI4 / za 31-1 15:00 VE2

-‘Waarom ben jij nog maagd?’
-‘Een maagd is iemand die nog nooit seks heeft gehad, daarom…’
Tevergeefs wachten twee wat sukkelige amateurfilmers in een dorpje op een filmster; ze doden de tijd met staren naar de zee, midgetgolf, vissen en praten. De sympathieke bijna-dertigers besluiten in het dorp te overnachten en beleven, totdat hun geld opraakt, een onverwacht en ietwat ongemakkelijk uitje. De locals zijn allesbehalve toegankelijk en ze belanden van de ene stroeve situatie in de andere, waar ze zich heldhaftig doorheen proberen te slaan. Je komt tenslotte uit de grote stad of niet. De film kabbelt heerlijk rustig en aangenaam met de wachtende jongens mee: twee losers die je -op een bescheiden plekje- in je hart sluit. GO.

Nog te zien: di 27-1 23:00 Lantaren 1 / wo 28-1 15:30 Pathé 5

Elk beeld is beladen in dit trage, maar absoluut niet saaie speelfilmdebuut van Michelangelo Frammartino. Dat de jonge regisseur architectuur heeft gestudeerd en videokunst heeft gemaakt, verklaart waarschijnlijk de zorgvuldig gecomponeerde beeldencyclus, waarmee hij een prachtig verhaal vertelt. De film is ‘een verslag van een ramp in slow-motion’ genoemd. Hoewel de film inderdaad een tragisch verloop kent, zit er toch humor in; gitzwarte humor wel te verstaan, en zonder de hulp van dialogen. Want er wordt bijna geen woord gesproken gedurende de hele film. Misschien moeten we hiervoor een nieuwe term introduceren: zoiets als ‘zwarte slapstick’ of ‘visual black comedy’. ‘Il Dono’ speelt zich af rond een bergdorp in Zuid-Italië, met als hoofdrolspelers een oude man, die schijnbaar wat aanrommelt op zijn erf en een gehandicapte jonge vrouw, die vreselijk vernederd wordt door mannen uit haar omgeving. Geen enkel onderdeel van deze film is doelloos, hoewel er wel een paar bijzonder symbolische scènes in zitten. Zoals die met de jongen die een stuiterende voetbal achtervolgt tot bijna aan het laagste punt van het dorp. ‘Il Dono’ is briljant en verdient het om in elk Nederlands filmhuis te draaien. GO!!!

Nog te zien: wo 28-1 20:15, Cinerama 5 / za 31-1 20:15 Pathé 5