Sculder & Mully - IFFR 2003
Far From Heaven (USA, 2002)
24-1-2003
Ach ja... de jaren vijftig, toen de goeien nog in het wit gekleed gingen en de kwaaien in het zwart, toen je landverraders herkende aan hun communistische ideeën, homo's gewoon ziek waren en negers een lagere menssoort. Laat het maar aan regisseur Todd Haynes over om over dat tijdperk de definitieve film te maken, zoals zijn 'Safe' het ultieme new age-drama was en 'Velvet Goldmine' de moeder van alle glamrock-epossen. 'Far From Heaven' is niet alleen een eerbetoon in schitterend Technicolor aan de films van toen, maar snijdt tevens onderwerpen aan die destijds uiteraard uit den boze waren. Cathy Whitaker (Julianne Moore, een actrice waar we maar nooit genoeg van krijgen) lijkt het ideale gezin te hebben, met een succesvolle echtgenoot en twee schattige kinderen, maar al gauw blijkt niet alles "swell" en "darling"; pa onderdrukt al jaren zijn gevoelens voor mannen, en wanneer therapie niet helpt ziet Cathy haar huwelijk op de klippen lopen. Wat je dan vooral níet moet doen is troost zoeken bij de enige persoon die begrijpt wat je doormaakt, want dat is de zwarte tuinman (de geweldige Dennis Haysbert, bekend als presidentsdkandidaat in '24'), en dan kun je het wel schudden in een blanke buitenwijk. Haynes balanceert af en toe gevaarlijk op de rand van parodie en kitsch, maar mede dankzij het sterke spel van alle betrokkenen tuimelt hij er nooit overheen. Wij zeggen GO!!! voor het te laat is, want 'Far From Heaven' krijgt schandelijk genoeg geen Nederlandse release na het festival.
Nog te zien: vr 24-1 22:30 Luxor / ma 27-1 14:30 Pathé 4 / wo 29-1 16:30 Cinerama 1
Ach ja... de jaren vijftig, toen de goeien nog in het wit gekleed gingen en de kwaaien in het zwart, toen je landverraders herkende aan hun communistische ideeën, homo's gewoon ziek waren en negers een lagere menssoort. Laat het maar aan regisseur Todd Haynes over om over dat tijdperk de definitieve film te maken, zoals zijn 'Safe' het ultieme new age-drama was en 'Velvet Goldmine' de moeder van alle glamrock-epossen. 'Far From Heaven' is niet alleen een eerbetoon in schitterend Technicolor aan de films van toen, maar snijdt tevens onderwerpen aan die destijds uiteraard uit den boze waren. Cathy Whitaker (Julianne Moore, een actrice waar we maar nooit genoeg van krijgen) lijkt het ideale gezin te hebben, met een succesvolle echtgenoot en twee schattige kinderen, maar al gauw blijkt niet alles "swell" en "darling"; pa onderdrukt al jaren zijn gevoelens voor mannen, en wanneer therapie niet helpt ziet Cathy haar huwelijk op de klippen lopen. Wat je dan vooral níet moet doen is troost zoeken bij de enige persoon die begrijpt wat je doormaakt, want dat is de zwarte tuinman (de geweldige Dennis Haysbert, bekend als presidentsdkandidaat in '24'), en dan kun je het wel schudden in een blanke buitenwijk. Haynes balanceert af en toe gevaarlijk op de rand van parodie en kitsch, maar mede dankzij het sterke spel van alle betrokkenen tuimelt hij er nooit overheen. Wij zeggen GO!!! voor het te laat is, want 'Far From Heaven' krijgt schandelijk genoeg geen Nederlandse release na het festival.
Nog te zien: vr 24-1 22:30 Luxor / ma 27-1 14:30 Pathé 4 / wo 29-1 16:30 Cinerama 1
Unknown Pleasures (China/Japan, 2002)
24-1-2003
Een wijs man zei ooit: "Het is niet omdat een film over kansloze Chinese jongeren gaat, dat het daarom ook een goede film is." En als men 'Unknown Pleasures' van regisseur Jia Zhangke de beste Chinese film van vorig jaar noemt, zijn er ofwel bijzonder weinig films in het land van vadertje Mao gemaakt, ofwel had men een geheel andere film voor ogen dan Sculder en Mully vandaag zagen. En die houden toch echt wel van een Aziatische film op zijn tijd! Natuurlijk, van een scenario dat geïnspireerd is door het werk van de taoïstische filosoof Zhuangzi ("geniet van de onbekende geneugten van het leven") verwachten we geen zinderende actie. Maar we hadden toch gehoopt op iets meer actie dan de lethargie waarmee de jongeren in deze film het leven ondergaan. Een enkele leuke grap aan het einde van de film mag dan niet meer baten (en ja, dat is inderdaad een kopie van de Pulp Fiction-soundtrack die van eigenaar wisselt!). Misschien krijgt u de indruk dat we gewoon een stelletje zuurpruimen zijn die een sosjaalkritiese kunstfilm niet op waarde weten te schatten, maar Sculder is tijdens de film drie keer in slaap gevallen en werd weer wakker terwijl het zelfde shot (van een jongen op een motor, of van een motor met een jongen erop) nog steeds voortduurde. Wij adviseren dan ook: DON'T!
Nog te zien: zo 26-1 14.30 Pathé 7 / wo 29-1 19:30 Schouwburg
Een wijs man zei ooit: "Het is niet omdat een film over kansloze Chinese jongeren gaat, dat het daarom ook een goede film is." En als men 'Unknown Pleasures' van regisseur Jia Zhangke de beste Chinese film van vorig jaar noemt, zijn er ofwel bijzonder weinig films in het land van vadertje Mao gemaakt, ofwel had men een geheel andere film voor ogen dan Sculder en Mully vandaag zagen. En die houden toch echt wel van een Aziatische film op zijn tijd! Natuurlijk, van een scenario dat geïnspireerd is door het werk van de taoïstische filosoof Zhuangzi ("geniet van de onbekende geneugten van het leven") verwachten we geen zinderende actie. Maar we hadden toch gehoopt op iets meer actie dan de lethargie waarmee de jongeren in deze film het leven ondergaan. Een enkele leuke grap aan het einde van de film mag dan niet meer baten (en ja, dat is inderdaad een kopie van de Pulp Fiction-soundtrack die van eigenaar wisselt!). Misschien krijgt u de indruk dat we gewoon een stelletje zuurpruimen zijn die een sosjaalkritiese kunstfilm niet op waarde weten te schatten, maar Sculder is tijdens de film drie keer in slaap gevallen en werd weer wakker terwijl het zelfde shot (van een jongen op een motor, of van een motor met een jongen erop) nog steeds voortduurde. Wij adviseren dan ook: DON'T!
Nog te zien: zo 26-1 14.30 Pathé 7 / wo 29-1 19:30 Schouwburg
Valentin (NL/Argentinië, 2002)
24-1-2003
"Hoe kan iemand nou niet van jou houden, schatje", zegt één van de hoofdrolspelers halverwege de film tegen de 9-jarige Valentin. En inderdaad, Rodrigo Noya is het aandoenlijkste acteurtje dat we op het witte doek mochten aanschouwen sinds Haley Joel Osmont in 'The Sixth Sense': wipneusje, grote bril met daarachter grote, loensende ogen en vroegwijs. Valentin wil astronaut worden, draait de psychedelische platen (wow!) van zijn nichtje en is vastbesloten zijn lot en dat van zijn omgeving zelf te bepalen. Want Valentins lot is niet wat je noemt benijdenswaardig: zijn vader is een liefdeloze en egoïstische lul-de-behanger, die hem bij zijn liefhebbende maar zieke oma heeft achtergelaten, zijn moeder ging er na zijn geboorte vandoor. Wanneer pa op een dag zijn nieuwe vriendin, Leticia, voorstelt, herkent Valentin in haar meteen zijn ideale moeder. Maar het duurt niet lang voor Leticia erachter komt wat voor brute zak haar nieuwe vriend is, en dus vervliegt ook die hoop, tenzij Valentin...
Valentins vertederingsfactor is gelukkig niet bepalend voor het slagen van de film; die eer komt toe aan regisseur Alejandro Agresti (zijn 'Wind with the Gone' was een aantal jaren terug al een bescheiden hit), op wiens jeugdherinneringen de film losjes is gebaseerd. Het anekdotische scenario, de cast, de humor en het decor (Argentinië eind jaren '60), alles klopt aan deze film die grotendeels is gemaakt met Nederlands geld. Dat is ontwikkelingshulp waar we hier ook nog eens wat leuks van terugzien, zou de VVD zeggen. GO!
Te zien: za 25-1 22:00 Venster 3 / ma 27-1 22:45 Pathé 4 / wo 29-1 14:15 Venster 3 / za 1-2 19:45 Cinerama 6.
Vanaf 6 februari te zien in de bioscopen.
"Hoe kan iemand nou niet van jou houden, schatje", zegt één van de hoofdrolspelers halverwege de film tegen de 9-jarige Valentin. En inderdaad, Rodrigo Noya is het aandoenlijkste acteurtje dat we op het witte doek mochten aanschouwen sinds Haley Joel Osmont in 'The Sixth Sense': wipneusje, grote bril met daarachter grote, loensende ogen en vroegwijs. Valentin wil astronaut worden, draait de psychedelische platen (wow!) van zijn nichtje en is vastbesloten zijn lot en dat van zijn omgeving zelf te bepalen. Want Valentins lot is niet wat je noemt benijdenswaardig: zijn vader is een liefdeloze en egoïstische lul-de-behanger, die hem bij zijn liefhebbende maar zieke oma heeft achtergelaten, zijn moeder ging er na zijn geboorte vandoor. Wanneer pa op een dag zijn nieuwe vriendin, Leticia, voorstelt, herkent Valentin in haar meteen zijn ideale moeder. Maar het duurt niet lang voor Leticia erachter komt wat voor brute zak haar nieuwe vriend is, en dus vervliegt ook die hoop, tenzij Valentin...
Valentins vertederingsfactor is gelukkig niet bepalend voor het slagen van de film; die eer komt toe aan regisseur Alejandro Agresti (zijn 'Wind with the Gone' was een aantal jaren terug al een bescheiden hit), op wiens jeugdherinneringen de film losjes is gebaseerd. Het anekdotische scenario, de cast, de humor en het decor (Argentinië eind jaren '60), alles klopt aan deze film die grotendeels is gemaakt met Nederlands geld. Dat is ontwikkelingshulp waar we hier ook nog eens wat leuks van terugzien, zou de VVD zeggen. GO!
Te zien: za 25-1 22:00 Venster 3 / ma 27-1 22:45 Pathé 4 / wo 29-1 14:15 Venster 3 / za 1-2 19:45 Cinerama 6.
Vanaf 6 februari te zien in de bioscopen.
Tan De Repente (Argentinië, 2002)
22-1-2003
De Argentijnse regisseur Diego Lerman neemt in zijn eerste speelfilm opvallend veel elementen over uit de vroege films van Jim Jarmusch; het is een road movie, in zwart/wit geschoten, met een buddy-thema, een belangrijke rol voor kruimeldieven, een tragikomische ondertoon en een spontaan bezoek aan een bejaard familielid. Stranger Than Paradise, zal de filmkenner roepen. Gewoon een leuke film, zal de achteloze Argentijnse bioscoopbezoeker denken (de cultvideotheek is vanwege de economische crisis in zijn land natuurlijk al lang gesloten). En Tan de Repente is ook een erg plezierige film, die geen moment verveelt. Dit ligt niet aan de regie, maar vooral aan het acteerwerk. Hoewel er weinig wordt gesproken, lukt het de (niet professionele) acteurs om door middel van lichaamstaal en gezichtsuitdrukking hun karakters op sublieme wijze te vertolken. Bijvoorbeeld Lenin en Mao, de onafscheidelijke lesbische dievegges, waarvan er een verliefd wordt op de iets te dikke lingerieverkoopster Marcia. Het drietal ontvlucht Buenos Aires om de charmante oude tante van Lenin te bezoeken, die in een prachtige scène nog één keer de tango mag dansen. Sculder & Mully pinken een traantje weg en zeggen: GO!
Te zien: za 25-1 19:45 Pathé 7, ma 27-1 14:30 Cinerama 6, do 30-1 14:30 Luxor
De Argentijnse regisseur Diego Lerman neemt in zijn eerste speelfilm opvallend veel elementen over uit de vroege films van Jim Jarmusch; het is een road movie, in zwart/wit geschoten, met een buddy-thema, een belangrijke rol voor kruimeldieven, een tragikomische ondertoon en een spontaan bezoek aan een bejaard familielid. Stranger Than Paradise, zal de filmkenner roepen. Gewoon een leuke film, zal de achteloze Argentijnse bioscoopbezoeker denken (de cultvideotheek is vanwege de economische crisis in zijn land natuurlijk al lang gesloten). En Tan de Repente is ook een erg plezierige film, die geen moment verveelt. Dit ligt niet aan de regie, maar vooral aan het acteerwerk. Hoewel er weinig wordt gesproken, lukt het de (niet professionele) acteurs om door middel van lichaamstaal en gezichtsuitdrukking hun karakters op sublieme wijze te vertolken. Bijvoorbeeld Lenin en Mao, de onafscheidelijke lesbische dievegges, waarvan er een verliefd wordt op de iets te dikke lingerieverkoopster Marcia. Het drietal ontvlucht Buenos Aires om de charmante oude tante van Lenin te bezoeken, die in een prachtige scène nog één keer de tango mag dansen. Sculder & Mully pinken een traantje weg en zeggen: GO!
Te zien: za 25-1 19:45 Pathé 7, ma 27-1 14:30 Cinerama 6, do 30-1 14:30 Luxor
Punch-Drunk Love (USA, 2002)
21-1-2003
Na nog geen minuut weet regisseur Paul Thomas Anderson de kijker op het puntje van de stoel te krijgen met een over de kop slaande auto voor het garagebedrijf van Barry Egan (Adam Sandler). Is dit een voorbode? In elk geval wel van alle vreemde wendingen die u de in de daaropvolgende anderhalf uur krijgt voorgeschoteld. 'Punch-Drunk Love' is een opvallend lichte komedie met thrillerachtige trekjes; naar eigen zeggen wilde het genie Anderson na 'Boogie Nights' en 'Magnolia' eens iets luchtigers maken. Ook maar iets over de plot verklappen zou het kijkplezier bederven, dus laten we volstaan met de constatering dat Sandler in zijn rol perfect gecast is, een schlemiel met ongecontroleerde driftbuien, afwisselend aandoenlijk en hilarisch is (en soms zelfs angstaanjagend); de scène waarin hij zich met zijn lege boodschappenkarretje in de supermarkt tot een hogere macht wendt ("What am I looking for? Tell me, tell me! Anything!!") is nagenoeg briljant. Emily Watson is het meiske dat Barry in haar lieflijke netten strikt, er zijn vier heel enge broertjes, er is een mooie soundtrack van Jon Brion en veel, héél veel chocoladepudding. En Sculder is na het zien van deze film heel blij dat hij maar één zus heeft. GO GO GO!!!!
Te zien: ma 27-1 19:30 Pathé1 / wo 27-1 11:45 Cinerama1 / vr 31-1 22:15 Pathé4.
Vanaf 27 maart te zien in de bioscopen.
Na nog geen minuut weet regisseur Paul Thomas Anderson de kijker op het puntje van de stoel te krijgen met een over de kop slaande auto voor het garagebedrijf van Barry Egan (Adam Sandler). Is dit een voorbode? In elk geval wel van alle vreemde wendingen die u de in de daaropvolgende anderhalf uur krijgt voorgeschoteld. 'Punch-Drunk Love' is een opvallend lichte komedie met thrillerachtige trekjes; naar eigen zeggen wilde het genie Anderson na 'Boogie Nights' en 'Magnolia' eens iets luchtigers maken. Ook maar iets over de plot verklappen zou het kijkplezier bederven, dus laten we volstaan met de constatering dat Sandler in zijn rol perfect gecast is, een schlemiel met ongecontroleerde driftbuien, afwisselend aandoenlijk en hilarisch is (en soms zelfs angstaanjagend); de scène waarin hij zich met zijn lege boodschappenkarretje in de supermarkt tot een hogere macht wendt ("What am I looking for? Tell me, tell me! Anything!!") is nagenoeg briljant. Emily Watson is het meiske dat Barry in haar lieflijke netten strikt, er zijn vier heel enge broertjes, er is een mooie soundtrack van Jon Brion en veel, héél veel chocoladepudding. En Sculder is na het zien van deze film heel blij dat hij maar één zus heeft. GO GO GO!!!!
Te zien: ma 27-1 19:30 Pathé1 / wo 27-1 11:45 Cinerama1 / vr 31-1 22:15 Pathé4.
Vanaf 27 maart te zien in de bioscopen.
Aro Tolbukhin: In The Mind Of A Killer (Spanje/Mexico,
2002)
21-1-2003
'(Based upon) True Stories' lijkt een veelbelovend programma-onderdeel van het festival te worden, met speelfilms, documentaires, tentoonstellingen en alle mogelijke kruisbestuivingen daartussen. Experimenteren met stijlen, genres en disciplines; het kan prachtige en verrassende resultaten opleveren die je op het verkeerde been zetten, je aan het twijfelen brengen of aan het denken zetten.
Helaas gaat dat allemaal niet op voor 'Aro Tolbukhin: In The Mind Of A Killer'. De film is gebaseerd op archiefbeelden van de Hongaarse zeeman Aro Tolbukhin die in Guatemala ter dood veroordeeld werd voor het levend verbranden van 7 mensen. (Tolbukhin zelf beweert overigens tenminste 17 moorden meer te hebben gepleegd.) Alle middelen worden door de drie filmers uit de kast getrokken in een poging om de beweegredenen van de man te doorgronden en om de waarheid te achterhalen. De archiefbeelden van Tolbukhin in zijn dodencel worden afgewisseld met gedramatiseerde reconstructies van zijn jeugd (zwart-wit) en zijn tijd in Guatemala (kleur) en er komen diverse getuigen (afwisselend in kleur en zwart-wit) aan het woord. Maar of het verhaal van Aro Tolbukhin nou wel of niet, of misschien ten dele waar is kan eigenlijk na 15 minuten al niet meer boeien, wegens een overdosis platte symboliek en misplaatst drama. Nergens ontstijgt de film het niveau van een gemiddelde aflevering van pak 'm beet 'Medical Detectives'. DON'T!!
Te zien: zo 26-1 19:45 Pathé4 / di 28-1 14:15 Pathé3 / do 30-1 14:00 Pathé1 / vr 31-1 19:30 Schouwburg
'(Based upon) True Stories' lijkt een veelbelovend programma-onderdeel van het festival te worden, met speelfilms, documentaires, tentoonstellingen en alle mogelijke kruisbestuivingen daartussen. Experimenteren met stijlen, genres en disciplines; het kan prachtige en verrassende resultaten opleveren die je op het verkeerde been zetten, je aan het twijfelen brengen of aan het denken zetten.
Helaas gaat dat allemaal niet op voor 'Aro Tolbukhin: In The Mind Of A Killer'. De film is gebaseerd op archiefbeelden van de Hongaarse zeeman Aro Tolbukhin die in Guatemala ter dood veroordeeld werd voor het levend verbranden van 7 mensen. (Tolbukhin zelf beweert overigens tenminste 17 moorden meer te hebben gepleegd.) Alle middelen worden door de drie filmers uit de kast getrokken in een poging om de beweegredenen van de man te doorgronden en om de waarheid te achterhalen. De archiefbeelden van Tolbukhin in zijn dodencel worden afgewisseld met gedramatiseerde reconstructies van zijn jeugd (zwart-wit) en zijn tijd in Guatemala (kleur) en er komen diverse getuigen (afwisselend in kleur en zwart-wit) aan het woord. Maar of het verhaal van Aro Tolbukhin nou wel of niet, of misschien ten dele waar is kan eigenlijk na 15 minuten al niet meer boeien, wegens een overdosis platte symboliek en misplaatst drama. Nergens ontstijgt de film het niveau van een gemiddelde aflevering van pak 'm beet 'Medical Detectives'. DON'T!!
Te zien: zo 26-1 19:45 Pathé4 / di 28-1 14:15 Pathé3 / do 30-1 14:00 Pathé1 / vr 31-1 19:30 Schouwburg