Er is nog leven buiten het festival, weet u dat? Het klinkt heel logisch, maar op een of andere manier wil het besef in die donkere zalen niet doordringen. Bij mij in ieder geval niet. Op het antwoordapparaat thuis vind ik de stem van mijn vader. Hij is dinsdag jarig geweest en ik ben alsnog vergeten om hem te bellen. Ik betrap mezelf er op ik het een beetje asociaal van hem vind om tijdens het festival jarig te zijn. Liefst zou ik hebben dat de wereld tijdens het filmfestival stopte, dan kan ik er tenminste ongecompliceerd van genieten.

Op het festival is het vanzelfsprekend dat mensen de rest van een hun leven op een laag pitje hebben gezet. Een keer per het jaar mag je tien dagen helemaal in films leven en alleen maar over film praten. Dat zijn natuurlijk zeldzame momenten die gekoesterd zouden moeten worden. Dat niet iedereen dat snapt werd me duidelijk toen ik vandaag voor het eerst van mijn leven moest werken tijdens het festival. Mijn hoofd is ongewild namelijk volcontinu films aan het verwerken. Flarden van scenes en bijbehorende emoties vullen mijn dag, er is niet veel ruimte voor andere zaken. Mijn collega's moeten daar erg om lachen en pesten me er natuurlijk mee. Ik grijns, want ergens snap ik het wel. Welke zombie gaat nu zoveel films achter elkaar zien en verwacht ook nog dat anderen dat begrijpen en erger: net zo enthousiast zijn? Om het te snappen moet je het zelf meegemaakt hebben.

Aan de ene kant ben ik afgestompt. Realistische gebeurtenissen hebben minder vat op me dan ze normaal zouden doen. Op een of andere manier is film realistischer dan realiteit. Ooit schreef ik dat ik zo gewend ben aan films, dat een overval zonder montage of begeleidende muziek lang niet zo spannend is als een overval in het echte leven. Zo is bijvoorbeeld mijn vaders verjaardag even minder belangrijk dan de verjaardag van de vader van Rita, het hoofdpersonage uit de film Loving Rita. Dat is natuurlijk een buitengewoon vreemd fenomeen.

Aan de andere kant leef ik in een staat van verhoogd bewustzijn. Al die filmbeelden beinvloeden mijn kijken, mijn gevoelens, mijn gedachten en mijn gedrag. Zo valt het me al dagen op dat de wolken de laatste week vanwege de wind zoveel sneller gaan en dat niet alleen; op een of andere manier tracht ik zoals ik aan filmbeeld betekenis geef ook aan die wolken een betekenis te hechten. Iets dat ik buiten het festival waarschijnlijk niet snel zou proberen te doen. De films die ik zie zorgen ervoor dat de realiteit, weliswaar via een omweg, helderder tot mij door kan dringen.

Dus tien dagen per jaar bevind ik mij in het niemandsland van de film: tussen realiteit en droomwereld.

Nu zijn de verjaardag van mijn vader en mijn werk nog maar milde voorbeelden van realiteit die het filmfestival binnensijpelt. Vorig jaar beviel mijn beste vriendin van een dochter in de festivalperiode en ging ik op kraamvisite. Het jaar daarvoor overleed mijn opa en ook toen ben ik tijdens het festival bij de begrafenis geweest. Tijdens dat soort gebeurtenissen wordt eigenlijk pijnlijk duidelijk in wat voor niemandsland ik eigenlijk terecht gekomen ben.

Deze geboorte en begrafenis raken mij natuurlijk en ik ben dan ook echt blij of echt verdrietig. Het feit dat ik uit het filmfestival gerukt wordt draagt er zelfs aan bij dat het geluk en het verdriet versterkt worden. Het staat me allemaal helderder voor de geest dan het wellicht normaal zou doen. Er zijn echter amorele kanten aan mijn staat van zijn op het moment van die precieze geboorte en begrafenis. Hoe geraakt ik ook was en ben door die gebeurtenissen, die weken had ik natuurlijk meerdere geboortes en overlijdens meegemaakt. Al was het maar in de films. Dat maakte het allemaal wat minder indrukwekkend. Ik ging onbewust de filmgeboortes vergelijken met de echte geboorte en de filmoverlijdens met het echte overlijden. Ergens in mijn achterhoofd was er beschamend veel ruimte voor de filmrealiteit waar ik ook nog half in verkeerde en waar ik verlangde naar terug te gaan.