Meestal is er niet veel aan die praatje van de regisseur voor de film. Wil ik nou echt diegene horen zeggen: "enjoy the film"? Nietzeggender kan toch haast niet? In zekere zin zijn festivalbezoekers soms net zo idolaat van een filmmaker als tienermeisjes van een verse jongensband. Zo'n praatje is echter best wel lastig: het is al snel te weinig of te oppervlakkig. Andere regisseurs zijn echter nogal lang van stof en dat wil ook nog wel eens ernstig mis gaan.

Zoiets gebeurde bij Peggy and Fred in Hell, die ik om tien uur 's ochtends zag. Op dit nog kwetsbare tijdstip heeft de regisseuse, Leslie Thornton er blijkbaar zin in. Hoewel ze aangeeft dat ze nog behoefte heeft aan koffie begint ze toch een expose over haar film. We krijgen te horen in welke traditie zij zichzelf een plaats heeft gegeven en hoe de film gemaakt is en vooral: dat zij echt, waarachtiger dan andere regisseurs, bezig is om te experimenteren met het verhaal. Nogal pretentieus allemaal. Op het eind realiseert ze zich blijkbaar hoe zwaar haar verhaal is en drukt ze ons op het hart om gewoon rustig de film over je heen te laten komen. Als we onze ogen dicht willen doen, moeten we ons vooral vrij voelen om dat te doen. Ach ja, de regisseuse geeft zelf aan dat we deze film niet hoeven te zien. Ik voel mij dus voordat de film begint al een beetje bekocht.

Soms is zo'n praatje best functioneel en dat geldt eigenlijk nog het meest voor de gevallen waarin iemand anders de film inleidt. Bijvoorbeeld bij de Critic's Choice, waarbij de criticus uitlegt waarom hij of zij deze film gekozen heeft of bij samenstellers van korte filmprogramma's, zoals die van de Music Promo's uit Japan. Je krijgt niet zoveel te horen over de films, maar wel over de reden waarom ze op het festival vertoond worden.

Een raarder geval is als de makers van een voorfilmpje aanwezig zijn, maar de makers van de hoofdfilm niet. Dat gebeurde bij The Rise and Fall of the Legendary Angelobilly Feverson, dat voor Ghost World draaide. Bij de inleiding verexcuseerde de maker zich voor het feit dat hij ons afhield van het kijken naar Ghost World. Erg schattig, maar het geeft wel de positie van de korte film aan. Begrijp me vooral niet verkeerd; ik ben geheel voor de herinvoering van de voorfilm, maar ik ben erg bang dat deze, net als reclames gebruikt gaan worden als moment waarop je de zaal nog in kan wandelen. Dat lijkt mij erg vervelend. In ieder geval blijft een voorfilm een leuke inleiding om de film te zien.

Behoorlijk geslaagd was de inleiding bij The Happiness of the Katakuris. Misschien wel de spetterendste van het festival. Natuurlijk komt het omdat de zaal vol zit met Takashi-adepten, die bij voorbaat laaiend enthousiast zijn. Toch weten ze er bij het voorafje nog een schepje bovenop te doen. Vooral de Japanse filmcriticus die met Takashi mee is gekomen. Hij houdt zijn inleiding zingend en weet daarmee de hele zaal op z'n hand te krijgen. Hij is blijkbaar zo enthousiast dat hij zich niet realiseert dat het leeuwendeel van de zaal geen Japans verstaat danwel spreekt als hij ons toeroept om met de nummers van de film mee te zingen. De sfeer is met deze inleiding ook meteen gezet. Iedereen begint vol verwachting aan de film.

Dat gebeurt ook als de filmmaker zelf een soort voorafje inbouwt in de eigen film, zoals de maker van Adress Unkown degenen die zijn vorige film The Isle hadden gezien trakteerde op de opmerking dat er geen dieren hadden geleden onder het maken van deze film. Meteen sloegen je wildste fantasieen nog op hol van de hoeveelheid en de aard van het geweld dat door deze opmerking beloofd wordt.

Behalve de sfeer van het festival onderscheiden deze diverse voorafjes de filmfestivalvertoning voor een willekeurige vertoning elders. Nog meer reden om verslaafd te worden aan het festival. Een film op het festival is alleen maar een hoofdmaaltijd, er zijn vooraf en als nagerecht nog genoeg dingen te beleven. Waarom ik de diverse nagerechten niet bespreek. Ik ben nu eenmaal iemand die niet meedoet aan de publieksenquete, iemand die zo snel mogelijk de zaal uitrent na de film. Even wil ik de film laten bezinken voordat ik er nog meer over praat en hoor. Kortom: ik ben gewoon geen toetjesmens.